Tijdens de kerstvakantie stuitte ik bij mijn moeder op zolder in de verlate doka op een doos met oude Canon FD lenzen. Mijn vader was ooit een fervent hobby-fotograaf en mocht dan ook graag investeren in mooi en duurzaam fotospeelgoed. Helaas is hij in 2007 plotseling, en veels te vroeg, overleden. De afgelopen kerstdagen boden een mooie gelegenheid om eens rond te snuffelen in wat ooit zijn domein was.

Toeval wil dat ik zelf net een Canon EOS 600D heb gekocht en met de vondst van deze doos rekende ik mijzelf dus rijk. Zodoende ben ik me gaan verdiepen in FD-lenzen.

Het Canon FD-systeem genoot grote populariteit in de jaren 70 en 80. Zowel professionele als amateur fotografen gingen het systeem gebruiken. Echter, in 1987 introduceerde Canon een nieuw systeem (EOS) met elektronische lenzen. Dat betekende het einde voor FD.

Natuurlijk ben ik vooral geïnteresseerd in filmen met de spiegelreflex. Voor ons filmers maakt het niet veel uit dat er geen auto-focus op een lens zit. We focussen immers toch met de hand. Je wilt binnen één shot namelijk de scherpte-diepte kunnen verleggen. Na enig google-en vond ik een adapter-ring waarmee ik de oude lenzen op mijn nieuwe camera kan bevestigen. Het grote experimenteren kon beginnen.

Al snel kwam ik er achter dat de beeldkwaliteit van de FD-lenzen het niet haalt bij de moderne EOS-lenzen. Toch was ik enthousiast. Het is niet overal even scherp en soms zit er een rare gloed over heen, maar toch. Het geeft een warm beeld en het voelt nostalgisch. Niet zo gek misschien, mijn eigen jeugd is immers door deze lenzen vastgelegd.

In de doos zit ook een panagor auto macro converter. Ik draai hier de 50mm lens op en voordat ik het weet verlies ik me in mijn enthousiasme en ga los op een banaan. Ik heb een ‘set’ gebouwd onder mijn afzuigkap, zodat ik genoeg licht heb, en de banaan wordt op macro-niveau in alle standen vast gelegd.

Opnieuw, tijdens het bekijken van al het geschoten materiaal verlies ik het van mijn enthousiasme. Google Translate biedt uitkomst wanneer ik op zoek ben naar de juiste vertaling van het woord ‘banaan’ in het Armeens, Grieks, Chinees, Maleisisch, Fins en zelfs Latijn zodat ik de bananenshots kan opluisteren met titels (inclusief verloop van scherpte-diepte!). Een logische opbouw van de shots en een spannend muziekje maken van dit lenzentestje ineens best een leuk filmpje waar mijn vader met een glimlach naar zou kijken.